Etraf karanlıktı. İçeriye girildiği takdirde görülebilen tek şey, hemen camın yanında duran sokak lambasıydı. Karanlıkta oturmak kendini güvende hissetmesine neden oluyordu. Karanlık diğer insanların aksine ona daha çok güven veriyor, daha iyi hissetmesine neden oluyordu. Odanın içerisinde dönüp duran tek ses ise arada bir dudaklarını birbirine değdirerek çıkardığı ıslık sesiydi. İçerisi boştu. Masanın karşısında duran eski bir yatak ve yine hemen yatağın karşısında duran eskimiş masadan başka hiç bir şeyi yoktu. Bu yüzden hiç bir zaman kendini kötü hissetmedi,aksine az eşya kendini daha iyi hissetmesine neden oluyordu.

Elleriyle masanın üzerini yokladı. Masanın üzerinde sadece bir kaç kağıt ve asası duruyordu. Uzun zaman önce bir şeyler karalamayı bıraktığından ötürü kendine ait olan hiç bir yazı yoktu kağıtlarda oysa ki yaşadığı anıları bir muggle gibi kağıda dökmekten ötürü kendini memnun hissederdi. Zehirli düşünceleri, aklından geçenleri ancak bu şekilde biraz daha dizginleyebiliyordu. Elleriyle masadan destek alarak, karanlıkta hemen sandalyesinin arkasında duran paltosunu aldı ve üzerine geçirdi. Odanın ortasına doğru yürüdü. Her adımda döşemelerden çıkan ses daha da artıyor gibiydi. Cama yöneldi, hızlı bir hareketle pencereyi araladı. İçeriye giren rüzgar direk yüzünü yalayıp geçmişti. Bununla beraber derin bir nefes alarak, kapıya yöneldi zira henüz gitmesi gereken bir toplantı olduğunu biliyordu. Kapıdan çıkmadan önce odanın içerisine bakarak bir kaç sözcük mırıldandı.

Abelard'ın geçmişi hakkında elle tutulur bir şey mevcut değildi. Hiç bir yerde dile getirmemişti. Hiç yakın arkadaşı yoktu. Yakın arkadaşları sevmezdi. Sevgilisi ise sadece kişisel ihtiyaçlarını karşılamak için olmuştu. Tek gecelik ilişkilerin dışına çıkmaktan nefret ederdi, hatta bu yüzden bir çok kadını hırpalamıştı. Bir keresinde kaldığı yerde tanıştığı bir kadınla ilişki yaşamıştı. Hemen ertesi gün döneceğini bilen kadın ağlayarak onu bırakmamasını diliyordu. O ise kadının gözlerinin içine bakarak sadece; " Acınası " demişti, gözlerini bir an bile kırpmadan.Kadınların duygusal yaratıklar olduğunu düşünürdü her zaman. Ailesini tanımıyordu, çevresi yoktu. Yalnız sürdürdüğü hayatı ona bir çok deneyim kazandırmıştı. Yüzü hiç bir zaman yumuşamamıştı, mizacı oldukça keskin ve donuktu. Abelard'ın gülümsediğini gören kimse olmamıştı.

Yine yüzünde keskin bir ifadeyle merdivenlerden aşağıya indi. Etraf sessizdi. Sokak kapısına geldiğinde derin bir nefes aldı. Hemen ardından karşı sokaktan geçenlere odaklandı. Vücudunu an be an sıkıştıran duyguya engel olamadan, ardında  ' pof ' sesi bırakarak bulunduğu yerden cisimlendi.

Bir anda bedeninin serbest kaldığını hissetti. Etrafa hiç bakmadan doğru her zaman bir şeyler içmeye uğradığı Kayıp Şehir Hanının içerisine girdi. İçeridekiler ilk başta kuşkulu gözlerle ona bakınsa da Abelard umursamadan tezgahın arkasında ki Berlin portesinin önüne geçti ve parolayı fısıldadı. Portre bir anda ona yol verdi ve emin adımlarla içeri yöneldi. Aklında pek bir şey yoktu. Kalbinin attığını bile hissetmiyordu. Nefes alışverileri düzensiz ve tek düzeydi. Yüreğinde hiç bir endişe olmaksızın toplantının yapılacağı salona yöneldi. Masada oturanlara başıyla selam verdi. Yüzünde ise her zaman ki ifade vardı. Büyük masanın en başında oturan görkemli adama utanır bir biçimde baktı. Quansis'in gözleri keskin bakıyordu. Abelard gelmeden önce yaşanılanlardan memnun gözüküyordu. Henüz daha oturacağı sandalyeye yönelmeden önce Quansis'in oturduğu sandalyenin biraz yanında dizlerinin üzerine çöktü. Yüzünde sadece Quansis'i gördüğünde oluşan o heyecan ifadesini bir türlü silemediğinden ötürü kendini çok mahçup hissediyordu.

Hızla sağ kolunu giysilerinden kurtarmış,sıyırmıştı. Abelard sadece Quansis'in gözlerine baktığında o ihtişamı hissediyordu. Tanrı onun gözlerindeydi,bakışlarında,konuşmasındaydı. Kendini onun ellerine bıraktı, içinde hiç bir kuşku yoktu.

Büyük ve karanlık şato içinde hızlı adımlarla ilerlerken siyah pelerini arkasında dalgalanıyordu. İçinde gittikçe büyüyen huzursuzluk kalbinin derinliklerine çöküyordu. Zindanlara giden merdivenlerden aşağı attığı her adımda yüzüne vuran soğuk yüzündeki samimiyetsiz gülümsemeyi donduruyordu. Zindanlara ulaştığında birkaç demir kapıdan geçerek sabırsızca kardeşinin hırıltılı sesini duymayı bekledi. Aslında Henry gerçek kardeşi değildi. Hogwarts’ta son senelerinde tanışmışlardı ve bir kardeş hatta ikiz kadar aynı olduklarını fark etmişlerdi. İkisinin de tek bir amacı vardı ve bu amacı zor yollarla gerçekleştirmeye ant içmişlerdi. Sonunda bir çığlık zindanlarda yankılandığında büyük bir demir kapıdan geçerek sesin geldiği hücreye adımını attı Leonie. İlk fark ettiği yerde yatan ve ölmemek için Henry’nin ayaklarına kapanmış sefil adamdı. Duvarla bütünleşmiş ve açlıktan küçülmüştü. Leonie’nin içinde en ufak bir acıma duygusu uyanmamıştı. Kayıtsızca Henry’nin arkasından yaklaşarak ellerini omuzlarına yerleştirdi. Henry bir an bile gözlerini adama yönelttiği asasından ayırmamıştı ama genç kadın onun can kulağıyla kendisini dinlediğini biliyordu. “ Hypnos, gitmem gerekiyor. Biliyorsun, ritüel. Hala teklifi değerlendirmeyeceğine emin misin?” Quansis’in iki hafta önce ikisine yönlendirdiği teklifi düşündü. Tuhaf bir yerde ve oldukça zamansız karşılaşmışlardı. Bir topluluğa bağlanmayı kesinlikle reddeden Leo’nun bile reddedemeyeceği ve üzerinde uzun süre düşündüğü bir teklif sunmuştu Quansis onlara. Amaçlarını suikastçı bir kardeşliğin içinde gerçekleştirmeyi teklif etmişti. Birlik birbirine bağlı ama kendi içinde bağımsızdı. Herkesin farklı amaçları vardı fakat araçları ölümdü. Henry bu fikire Leo kadar sıcak bakmamıştı ama genç kadını her kararında desteklemeye hazırdı. Henry boşta kalan elini Leo’nun omzundaki eli üstüne koyarak sıktı. Konuşmasına gerek bile yoktu, genç kadın bu teklifi onun kafasından çoktan attığını anlamıştı. “ Tercih etmiyorum Thanatos, biliyorsun.” Genç kadın adamın kendisini görmediğini bildiği halde kafasını salladı. Elbette ki biliyordu, onu kendisinden bile iyi tanıyordu. Ellerini adamın geniş omuzlarından çekerek ceplerine soktu. Durum yoklamasını da aldığına göre artık ritüele gitme zamanı gelmişti. Ritüelin Kayıp Şehir Han’ında olacağı söylenmişti. Ne kadar zamandır oraya gitmediğini düşündü, okuldan mezun olduğu sene sadece bir kez uğramıştı. Fakat nerede olduğunu iyi hatırlıyordu, görsel hafızası konusunda asla yanılmazdı. Mekandan çok mekanın bulunduğu ülkeye de gitmeyeli iki sene kadar olmuştu. En son kendisini çağıran bir arkadaşına küçük bir fırsat vererek kendilerine Salazar'ın müritleri diyen bir grubun toplantısına gitmişti Londra’ya. Grup annesinin ailesinin ihanet ettiği topluluğun başarısız bir kopyasıydı. Bir oda dolusu maskeli büyücünün yuvarlak bir masanın çevresinde toplanıp dünya sorunlarına akılcı çözümler getiriyormuş gibi konuşmaları ve efendilerinin poposunu köpek gibi yalamaları genç kadını güldürmüştü. O nedenle şimdiki ritüelin nasıl olacağı konusunda oldukça meraklıydı. Hayal kırıklığına uğramamayı diliyordu. Kendisini bir topluluğa adayacaksa gerçekten inanmalıydı. Bu düşünceler beyninde uçuşurken mahzenden cisimlendi.

Soğuk bir rüzgar daha sokağa cisimlendiği an saçlarını yalayarak geçmişti. Uçuşan saçlarını toparlamak ve biraz mahremiyet kazanmak için başlığını kafasına geçirdi. Gecenin karanlığında orada durduğuna dair tek belirti karanlıkta bariz şekilde belli olan mavi gözleriydi. Sokakta uçarcasına ilerlerken tanıdık birileri ile karşılaşmamayı diledi. Hogwarts ve oradaki çevresi ile tüm ilişkisini kesmişti. Dünyevi alışkanlıkların ve kavgaların içinde yitip gitmiş büyücülere anlam veremiyordu gerçi anlam vermek gibi bir gayesi de yoktu. Onların ölümü kendisi kadar tanımadıkları halde ölüm için çalışmalarını ve savaşmalarını saçma ve acınası buluyordu. Kayıp Han’ın önüne geldiğinde kısa bir an durakladı. Beton bina hala eskisi gibiydi, on sene içinde tek bir taşı bile değişmemişti. Bunun dayanıklılığından mı yoksa Londra’ya özgü değişmezlik ve tek düzelikten mi olduğunu düşünmedi Leonie. Önündeki devasa kapıyı hiç zorlanmadan iterek gıcırtısı eşliğinde içeriye adımını attı. Rahatsız edici bir sıcaklık bir anda yüzüne çarparak iki saat önce yaşadığı huzursuzluğu yeniden kalbine kondurmuştu. Sıcağı sevmiyordu, tabi ateşlerde yanmadığı sürece. Cehennem de sıcak olarak tasvir edilirdi, halbuki kim bilebilirdi içerisinde yanan ateşlerin kutuplardan bile daha soğuk olduğunu? Oyalanmadan merdivenlere yöneldi. Geç kalmak huyu değildi ve geç kalanlardan hoşlanmazdı. Kızıl İnfaz’ın her buluşması için daha kaç kez buraya gelmesi gerektiğini düşündü. Çok fazla olmamasını diliyordu. Burada kendisini bariz iten bir atmosfer vardı. Merdivenlerin ulaştığı koridorun sonundaki kırmızı çelik kapı sonuna kadar açıktı. İçerideki aydınlık daha yaklaşmadan Leonie’nin gözünü kör etmişti. Fakat yaklaştıkça ateşin yarattığı aydınlık içini anlamadığı bir duyguyla doldurmuştu. Güç olabilir miydi bu hissettiği? Belki. Her daim güçlü hissetmeye alıştığı için bu hissi nasıl ayırt edeceğini bilemiyordu. Odadaki cadı ve büyücülere göz gezdirdi. Çoktan mermer zeminin çevresinde yerlerini almışlardı. Çevresinde olanları sorgulamadan itaatkar bir tavırla diz çöktü yüzü aşina gelen tek insan olan Quansis’in yanına. Tek bir kelime dahi etmesine gerek yoktu neden buraya geldiği konusunda. Varlığı bile genç adamın teklifini değerlendirdiğinin kanıtıydı zaten. Arkasındaki ateşten gelen huzur verici sıcaklık tüm benliğini sararken başını zevkle geriye attı. Kendini bir yere veya bir şeye ait hissetmeyeli uzun süre olmuştu. İlk önce cüppesinin önünü açtı sonra sert bir şekilde hırkasını çekiştirdi. Sonsuza kadar bir kardeşliğe bağlanmaya hiç bu kadar hazır hissetmemişti. Damarlarında akan kanın hızlandığını hissediyordu. Ölümün de onayı kendisiyleydi ve bunu bilmek en büyük güç kaynağıydı.

Kağıt beyazı cılız bedenini ateşin kollarına emanet etmeden önce, çoğu gecelerde olduğu gibi yine kendi ritüelini yapıyordu Ölüm Meleği. Ahşap evi kaplayan kan kokusuna karışan ölüm, cadının verdiği kurbanlardan memnun olduğunu dile getirmek için, bunu ve daha kötü bir sonu hak eden adamın ağlayışlarına ve yakarışlarına karışan çocukların çığlıklarının arasında belirgin bir şekilde şuh kahkahasını atıyordu. Sarışın cadıda eşlik edecekti işi bittiğinde bu zafer nidalarına. Henüz erkendi. Çok erken. 1900'lerin başında inşa edilmiş, eski, küf ve mantar kokusunun adım başı ciğerlere misafir olma gibi bir eğilime sahip olduğu bu eve geliş amacı evin sahibesini katletmek veya korkuya hapsolmuş küçük sarışın kız çocuklarını çığlıklar atarak ağlatmak değildi. Asıl amacı; iğrenç, karaktersiz, insanlıktan payını almamış ve herkese zarardan başka bir şeyi dokunmamış adamı Ölüm'e kurban etmekti. Kendisiydi Ölüm, kimi zaman. Ama bu gece değil. Bu gece, ölüme itaat eden, çürümeye yüz tutmuş bir bedende yaşayan ruhun şarap rengi kanla kendisini ödüllendirmesi gerekliydi. İç çekti, adam hala ağlamakla meşguldü. Sıkılmıştı, Melek. Yüzüne düşen platin sarısı saçlarını ince parmaklarının tersiyle geriye attı ve tek dizinin üzerine çöker gibi yaparak yerde büzüşmekte olan er bedene doğru çevirdi karanlıkta parlayan gök mavisi gözlerini. Gülümsemesi iştah açıcıydı, acıya kucak açana. Beyaz dişleri, evin eski pencereleri arasından içeriye süzülen ay ışığıyla daha da parlak duruyordu. Gören sanırdı ki, bir vampir... Sessiz tebessüm bir anda bir kahkahaya dönüştü ve gül kurusu dudaklarından cılız bir sesle birkaç sözcük dökülüverdi. ''Ayağa kalk, seni korkak!'' Geri çekildi sözcükleri son bulduğunda. Bedenin titreyerek ve ağır ağır hareket etmesini izledi sıkıla sıkıla. Gözlerini aya çevirdi, henüz vakti vardı lakin adam bu şekilde devam ederse, geç kalacaktı Quansis'e. Kibirli sırıtışı yüzünden silinmeden adamı kavradı ince görünümlü ama olması gerektiğinden çok daha güçlü elleri. Tek bir hareketiyle adamın bedeni, birkaç aile fotoğrafının çerçevelenmiş ve asılmış olduğu duvara savruldu ve yere düşerken fotoğrafları da beraberinde götürdü. Fiona bir çığlık daha attı ve Penth'in dikkati adamdan çekilip, küçük kız çocuğuna kaydı. ''Ah, küçük Fiona...'' dedi zarif sesiyle. Küçük kız daha hıçkırarak ve daha içten ağlamaya başlamıştı. ''Senin benden korkmana gerek yok tatlım. O adam, baban korkmalı. Anlıyor musun?'' Kar beyazı parmakları küçük kızın gözyaşlarını silmekten kıpkırmızı hale getirdiği yanağında dolandı. ''Ne dersin, Fiona; uyku vaktin gelmedi mi?'' Kaşları havaya kalktığında, sessizliğin içinde hareket eden bedenin sesini çok rahat seçebileceği evin babası tarafından hesaba katılmamıştı belli ki. Gözleri birden buz mavisine dönerken boşlukta kalan eli boş havada bir sağa, bir sola süzüldü ve aynı şekilde adamın bedeni, Penthesilea'nin el hareketlerine uyum sağladı. Meleğin parmakları tekrar hareket ettiğinde biraz ilerideki kalın ipler adamın vücuduna dolanmaya başlamıştı bile. ''Gel bakalım buraya.'' Küçük kıza elini uzattığında, kız, korkuyla kabul etmişti lakin her şey Penthesilea'nın elini tutana kadar geçerliydi. Bu diğer kız çocuğunu da yönlendirmişti ki ikisi de birkaç dakika içinde yaşanan her şeyi unutmuş ve odalarına giden merdivenleri sessizlikle adımlamaya başlamışlardı. Genç bedenlere gülümsedi Penth. Onlara acıyordu yaşayacakları ömür için. Kendisine de acıyordu biraz, yaşadığı ömür için fakat bu konu farklıydı. Etrafında döndü ve adama doğru yürümeye başladı parmak uçlarında. Elleri adamın bedenini saran halatın başını tuttuğunda, adamı evin bahçesine doğru sürüklemeye başlamıştı bile. Ay, tüm geceyi aydınlatırken Ölüm'ün yoluna elmas parıltıları bırakıyordu. Melek için farklı bir geceydi ve bu gece ayini özel olacaktı. Tıpkı birkaç dakika sonrasında yaşayacağı başka bir ayin gibi. Yeminlerinin kazıldığı hançeri çıkardı sakladığı yerden ve sol kolunu bileğinden dirseğine kadar ince bir çizikle onurlandırdı. Dudakları hiç durmaksızın ayininin sözleriyle gecenin sessizliğini parçalarken, adamın feryatlarına son vermek için dilini kesti. Aynı hançerle adamın bedenini ayininin bir parçası olan bir sembolle süsledi. Birkaç kelime daha söylenildi ardından. Ve ayin son bulduğunda aynı hançer adamın kalbine saplanırken, cadının kolundaki kesik kendini yok etti. Kurbanın üzerindeki bedeni kıpırdamadı bir süre. Geçici bedeninin içindeki enerji artışını hissediyordu. Ruhu adeta yenileniyor gibiydi. Her şey birkaç saat içinde yaşanmış dahi olsa, aslında birkaç dakikadan ibaretti fakat Penthesilea ruhunun birkaç yıl güçlendiğini hissediyordu. Birkaç adım ötesindeki gri pelerinini üzerine örttü ve Londra'da belirlenen yere cisimlendi.

Birkaç saniye içinde Han'a varmıştı. Ve tabii ardından ritüelin yapıldığı çok renkli odaya. Gözleri karanlığa alışkın cadı, ilk bakışta benimseyemedi odayı. Birkaç dakika geçtiğinde gözleri alışmıştı lakin oraya ait olmadığı hissini içinden atamıyordu Melek. Derin nefes aldı, sıra ona geldiğinde. Üzerindeki siyaha çalan gri pelerinin vücudundan kayıp yere düşmesine izin verdi. Çıplak ve kendince değersiz bedeni ortaya çıktığında bazı gözlerin üzerinde olduğunu biliyordu ama kendi gözleri Quansis'ten başkasına bakmıyordu. Dizinin üzerine çöktü. Ve aklından geçenleri tüm açıklığıyla dile getirdi. ''Ben, Penthesilea, bütün sadakatimi, burada, Ateş Çemberinde sana sunuyorum, Quansis. Çürüme ile yükümlü bu beden, sorgusuz sualsiz verilen emirleri yerine getirecektir.'' Bir nefes aralığında duraksadı ve yeminine devam etti. ''Ben, Ölüm Meleği, mukaddes ruhum, Kızıl İnfaz Kardeşliği bu dünyada varlığını sürdürdüğü sürece karşısında duranlara karşı savaşacaktır. Yemin ediyorum.'' Sözleri bittiğinde geçici bedeninin damgalanmasını bekledi.